Ana rahminden doğum zamanı gibi…

Hissettiklerimizi, acıları, mutluluğu, ruhumuzun en içindeki o bakmaya ve görmeye korktuklarımızı söylemek istiyoruz da nasıl söyleyeceğimizi bilemiyoruz.

Neler söyleyeceğimizi bilsek de ağzımızdan dökülenleri kontrol etmek zor gibi.

Korumak istediklerimiz, korunmak istediklerimiz, alışkanlıklarımız, bağlılıklarımız…

Hepsini bir bir boşaltsak, anlatsak hiç durmamacasına.

Bir taraf korkuyor alabildiğine, hemen kaçmaya saklanmaya hazır. Bir taraf ise cesurca çıkıp meydan okuyabilir.

Kronos; sapa sağlam durup geriden taramaya başladı, ne idik, ne olduk, ne olacağız? Nereye kadar ilerleyebileceğimizi, potansiyelimizi ve nerede durmamız gerektiğini de gösteriyor açıkça. Vazgeçişleri ve sıkı sıkı tutunmaları zorlarken; ‘’ tanıdık yerlerden uzaklaş ‘’ diyor sanki.

‘’Yeni ufuklara açıl ve keşfet. ‘’

Bu kadar kolay mı?

Neler yaptık öncesinde? Bildiğimiz ve bilmediğimiz zamanlarda neler biriktirdik ?

Sanki geriden gelip ileriye doğru gidiyor gibi algıladığımız ama aslında dön baba dönelim misali ayın döngüde dolaştığımız tüm zamanlarda ne idik, ne olduk, ne olacağız?

Kaçanlar saklananlar değil cesur olanlar kazanacak. İçine içine konuşup kendisi sorup cevabı  kendisi verenler ise, en büyük zaferi kazanmış zannettikleriyle kalacaklar yine. Kendi dünyalarında kendi zaferlerinin tadını çıkarırken, neler kaybettiklerini de sorgulamayacaklar elbette.

Sorgulamak cesaret işidir.

Kendiyle bile yüzleşemeyenler ise sadece poz verirler, maket dev adamların arkasında. Gerçeğinin bile değil,  kartondan yapılmışının…

Güçlü olmak; en sert, en hızlı olmak değildir her zaman. Yumuşacık akan su bile eritir taşları. Nasıl yapacağını bilirsen, gücünün karşısında duramaz kimse.

Nasıl yapacağın ise yine kendinde. Evrensel bir yol yok bunun için. Her ruh kendi yolunu çizecek. Bilgiyle, idrakle, tecrübelerden faydalanarak yolunu aydınlatacak kimisi, kimi de kibirle, azametle basacak kendinden önce yol bulmuşların ayak izlerinin üzerine.

Ayşe Ulusal